دشت غـــوغا بود، غـــوغا بود، غــوغا در غدیر

مــــــوج می‌زد سـیل مــــردم، مثل دریا در غدیر

تشنگی‌ها بود و توفان بود و شــــن بود و غبار

محشری از هر چه با خود داشت صحرا، در غدیر

کاروان آرام و بی‌تشــــویش، لنگـــر می‌گرفت

تا بگیــــــرد کاروان‌ســـالارشــان جـــــــا در غدیر

گردها خوابید کـــم کــــم، کاروان خاموش شد

تا پیمبــــر خــــود چه خواهـــــد گفت آیا در غدیر

تا افــــق انبـــوه مــــردان صحاری بود و دشت

و ســــکوتی، تا کنــــد آن مــــرد، لب وا در غدیر

مـــرد اما با نگاهــی گــــرم در چشمان شوق

جستجــــو می‌کـــرد محبوبــش علی را در غدیر

پس به مردان عرب فرمود: بعد از من علیست

هــــر که من مولای اویــــم اوست مولا در غدیر

گــردها خوابیده بـــود و کاروان خامـــــوش بود

خـــوانده می‌شـــد انتهای قصــــه‌ی ما در غدیر

در شکــــوه کاروان آن روز با آهنـــــگ زنـــــگ

بی‌گمان باری رقــــم می‌خــــورد فـــردا در غدیر

ای فــــراموشان باطل! ســـر به پایین افکنید!

چـــون پیمبر دســـــت حق را بـــــرد بالا در غدیر