یکی از دلایلی که می توان برای اثبات حیات امام عصر (عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)  به آن استناد کرد ، تجربه دیدار امام  است .  عارفان هماره بر این نکته پای فشرده‌اند که بهترین و آرام‌بخش‌ترین راه برای باور اسرار لاهوتی و حقایق متافیزیکی ، تجربه درونی ، کشف و شهود و نظاره‌گری عینی آن اسرار و حقایق است . از این رو، برغم احترام و ارج‌گذاری به جایگاه عقل و براهین عقلی، پای استدلالیان را چوبین و سخت بی‌تمکین انگاشته‌اند . آنان برای نیل به آرمان ریاضت و سلوک معنوی را پیشنهاد کردند .

گذشته از برخی از مناقشات به مبانی نظری یا عملی عرفان، عشق و شیفتگی بی‌مثال بسیاری از آنان به خداوند به عنوان حقیقت هستی و بی‌اعتنایی کامل به هر آنچه به غیر خداوند منسوب است، صداقت و درستی رأی و اندیشه عارفان در کارآمدی کشف و شهود را اثبات کرده است .

البته چنان که آنان خود اذعان کرده‌اند ، کشف و شهود و باریابی به بارگاه حقیقت حداقل با دو اشکال اساسی روبرو است که عبارتند از :

1. کشف و شهودهای صادقانه گاه با کشف و شهود کاذبانه آمیخته می‌گردد . شهود کاذبانه می‌تواند از قوه خیال شخص یا دخالت بیرونی شیاطین در انسان پدید آید و تمییز میان این دو دسته از شهودها کاری بسیار دشوار و پیچیده است .

2. کشف و شهود تجربیات شخصی به حساب آمده و قابل استناد و استدلال برای دیگران نیست . یعنی نمی‌توان از دیگران خواست تا بسان شهود صاحب شهود به چنان باوری باورمند باشند.

از سوی دیگر با فروکش کردن گریزپایی از دین و باورهای دینی که پس از رنسانس و دوران نوزایی جهان غرب را در بر گرفت، و با ظهور عصر پست مدرنیته و بازسازی نگاه به دین و باورهای دینی ، «تجربه دینی» از سوی اندیش وران و فلاسفه مغرب زمین مورد توجه قرار گرفت و عموم آنان بر این امر و نقش تجربه‌های دینی در ایجاد باورهای دینی اذعان کردند . به‌گونه‌ای که عموماً از تجربه‌های دینی به عنوان یکی از ادله کارآمد اثبات خداوند یاد کرده‌اند .

از مدافعان تجربه گرایی می توان به افرادی همچون : شلایر ماخر ( 1768-1834) ، ویلیام جیمز ( 1910 – 1842 ) و رودولف اتو ( 1937 – 1869 ) ، ویلیام آلستون اشاره کرد .  تجربه دینی که گاه از آن به «برهان از راه حوادث و وقایع خاص» یاد می‌شود، مواردی همچون استجابت دعا، معجزات، کشف و کرامات و خواب های راستین را در برمی‌گیرد .

دیوید هیوم که او را می توان پیشوای فلاسفه ملحد یاد کرد ، به اذعان خود سی سال برای تخریب باورهای دینی مردم و تضعیف براهین اثبات صانع عمر صرف کرد و حاصل تفکر شوم خود را در کتاب «گفتگوهایی درباره دین طبیعی» گرد آورد . او در تحلیل برهان تجربه‌های دینی اذعان کرد که قوی‌ترین برهان خداشناسی همین برهان است و از آنجا که مردم گاه با تمام وجود و از اعماق جانشان حقایق و اسرار دینی را تجربه می‌کنند ، به این سادگی نمی‌توان این باورها را تخریب کرد.

افزون بر تجربه های دینی ، امروزه از علومی با عنوان  «علوم فرا روانشناختی» یاد می شود که شامل 45 علم است و در سال 1890 انجمنی علمی در لندن به نام «انجمن تحقیقات روحی» برای بررسی این پدیده‌ها تشکیل شد.

باری ، بسیاری از مردم دنیا نه از راه براهین پر پیچ و خم عقلی بلکه از رهگذر تجربه‌های دینی و شخصی خود به باوری عمیق درباره دین دست یافته‌اند . یکی از بهترین نمونه‌های آن درک حضور خداوند به هنگام هجوم گرفتاری‌ها و یأس از کارآمدی هر نوع یاری بشری است  .

این دست از تجربه‌های برای اثبات حیات امام عصر(عج ‌الله ‌تعالی‌ فرجه ‌الشریف)  به عنوان یکی از آموزه‌های لاهوتی دینی ، نیز می‌تواند نقش‌آفرین باشد .

دیدار و ملاقات با امام زمان(عج ‌الله‌ تعالی‌ فرجه ‌الشریف) در عالی‌ترین سطح تجربه‌های شهودی قابل ارزیابی است . عالمان وارسته و اشخاص صالح دیگر که به فیض دیدار امام ناید آمده و دیدار آنان از زبان بزرگان اندیشه ور شیعه و در منابع اصیل همچون بحارالانوار  ، النجم الثاقب ، منتهی الامال و ... نقل شده مشهون از شواهد صادقی بر تحقق این ملاقات ها است .

تشرف به حضور امام عصر(عج‌ الله‌ تعالی ‌فرجه ‌الشریف)  در خواب به شرط آن که با علایم صدق همراه باشد ، برآورده شدن نیازها در پی مداومت بر دعاهای وارد شده از ناحیه آن حضرت ، یا در پی زیارت مکرر اماکن مقدس مرتبط با امام عصر(عج‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف)  نظیر سرداب مقدس ، مسجد سهله و مسجد جمکران از نمونه‌های دیگر این دست از تجربه‌های شهود امام عصر (عج ‌الله ‌تعالی ‌فرجه ‌الشریف) است .

بخش مهدویت تبیان

منبع: پایگاه معارف وحی و خرد

تهیه وتنظیم:محسن کشاورز