ما امام زمان علیه السلام را دیده ایم
سیّد شهید قاضى نور اللَّه شوشترى در (مجالس المؤمنین) در ضمن احوالات آیة اللَّه علامه حلّى گفته که: در زمان علامه حلى یکى از علماى اهل سنت کتابى در ردّ مذهب شیعه نوشته بود ودر مجالس، براى مردم مى خواند وباعث گمراهى آنان مى شد. از طرفى کتاب را هم در اختیار کسى نمى گذاشت تا علماى شیعه نتوانند ایرادى وارد کنند یا جوابى بر آن بنویسند. علامه حلى، بدنبال وسیله اى براى بدست آوردن آن کتاب بود. به همین جهت در مجلس درس آن شخص حاضر مى شد وبراى حفظ ظاهر، خود را شاگرد او مى خواند.
روزى علاقه بین استاد وشاگرد را بهانه اى قرار داد براى گرفتن کتاب مذکور وبه دلیل اینکه آن شخص نمى خواست جواب رد به او بدهد گفت: قسم خورده ام که این کتاب را بیشتر از یک شب به کسى ندهم.
جناب شیخ هم آن یک شب را غنیمت دانست وسعى کرد از آن نهایت استفاده را بنماید کتاب را گرفت وبه خانه برد که در آن شب تا آنجا که ممکن است از روى کتاب رونویسى کند. وقتى شروع به نوشتن آن کرد وشب به نیمه رسید خواب بر شیخ غلبه کرد در این حال حضرت صاحب الامر (علیه السلام) آمدند وبه شیخ فرمودند: (کتاب را براى من بگذار وتو بخواب).
وقتى شیخ از خواب بیدار شد رونویسى آن کتاب بواسطه حضرت صاحب الامر (علیه السلام) تمام شده بود.
مؤلف گوید: این حکایت را در کشکول فاضل المعى على بن ابراهیم مازندرانى معاصر علامه مجلسى به طور دیگرى دیدم وآن این گونه است که آن جناب از یکى از بزرگان کتابى را خواست که نسخه اى از روى آن تهیه کند. او از دادن کتاب خوددارى مى کرد تا آنکه به طور اتّفاقى موافقت کرد، آنهم مشروط بر اینکه بیشتر از یک شب پیش او نماند. در صورتیکه نسخه بردارى از آن کتاب یک سال یا بیشتر وقت مى برد. سپس علامه آن کتاب را به منزل آورد وشروع به نوشتن آن کرد وچند صفحه از آن را نوشت. در حالى که بسیار خسته بود ومیل شدیدى به استراحت داشت، دید مردى به شکل وشمایل اهل حجاز از در وارد شد وسلام کرد ونشست. آن شخص گفت: (اى شیخ تو براى من در این ورقها سطر (خط) بکش ومن مى نویسم) وشیخ براى او خط مى کشید واو مى نوشت واز شدّت سرعت نویسنده، شیخ به او نمى رسید (از او جا مى ماند) وقتى صبح شد کتاب کاملاً پایان یافته بود وبعضى گفته اند که: وقتى شیخ خسته شد، خوابید ووقتى بیدار شد دید کتاب نوشته شده است. بنا بر بعضى روایات، علامه در پایان کتاب نقشى را بعنوان امضاء چنین مشاهده مى کند: (کَتَبه الحُجَّة) یعنى حجّت خدا آنرا نگاشت. (واللَّه اعلم).